[:nl]
Lachend kijken ze elkaar aan, Lisanne Kuiper uit Apeldoorn en Nadien Saleh, hoewel gezegend met een Brabantse tongval, afkomstig uit Castricum als ik vraag wat ze meenemen uit Nepal en hun tijd als vrijwilliger Thiom Laura Marinka home. “De lachende gezichten, de dankbaarheid van die kinderen en hun blijheid en vrolijkheid”. “Maar ook”, vult Lisanne aan “ dat je merkt dat mensen in Nepal veel meer in het hier en nu leven en dat je daardoor leert zelf veel meer stil te staan bij wat je aan het doen bent”. “Mensen, maar ook de kinderen, hebben het misschien heel arm maar ze zijn ook rijk van binnen en dat is heel leerzaam om te zien” stelt Nadien wijs vast. “Waarom ik hier ben? Nou eigenlijk heel eenvoudig. Ik wilde na 6 vwo op het Bonhoefferdollege in Castricum geneeskunde studeren maar werd uitgeloot en ja, dan ga je nadenken over wat dan. Nou kende mijn moeder toevallig Gerda Oosting van de stichting straatkinderen van Kathmandu en die bracht me weer in contact met Lies Vink. Na een gesprek was ik aangenomen en mocht ik voor twee maanden naar Nepal”. “Ik zelf hoorde via een vriendin van mijn moeder, die Martine Kok van de Valley Guest House in Kathmandu kende, over het kindertehuis” zegt Lisanne. Ook zij had een gesprek en kon eveneens twee maanden aan de gang. Lisanne heeft vorig jaar haar gymnasium diploma gehaald en had al langer het plan voor een tussenjaar. Direct studeren leek haar niet zo veel.
“Wat we hier vooral doen is spelen met de kinderen. Ze op alle mogelijke manieren op een leuke manier bezighouden en af en toe voetballen met de jongens” zegt Nadien, zelf een verdienstelijk voetballer, met een grote grijns. “Ik kan ze aardig bijbenen”.
“Het is wel even wennen hoor al die kinderen. Ze vragen veel aandacht dus er wordt voortdurend letterlijk en figuurlijk aan je getrokken” vult Lisanne relativerend aan, “maar je krijgt er zoveel voor terug”.
“Wie mij zal bijblijven?” Nadien kijkt een moment bedenkelijk. ”Ik denk Sombadoe. Zijn broertje en zusje zitten hier ook en dat is gewoon zo’n blij jongetje. Daar wordt je zelf heel vrolijk van”.
“Bij mij is dat Chhechi” zegt Lisanne. “Die kwam al vrij snel naar me toe en is heel creatief. Dat is heel leuk om te zien”.
Nadien gaat haar na haar periode als vrijwilliger terug naar Nederland om opnieuw mee te doen met de loting voor geneeskunde terwijl Lisanne na Nepal nog gaat reizen naar Australië en daarna naar Zuidoost Azië. In ieder geval zijn ze Lies en Gerda ontzettend dankbaar dat ze deze twee maanden hebben mogen meemaken. Ook geïnteresseerd om als vrijwilliger aan de gang te gaan? Kijk op de site www.straatkinderenvankathmandu.nl[:]