Op 25 april 2015 trilde de aarde in Kathmandu op een manier zoals de Nepalezen nog nooit eerder hadden meegemaakt. Een verwoestende aardbeving met een kracht van zeker 7,6 op de schaal van Richter trof de stad die al zo gewend is aan aardbevingen. Maar nee, dit hadden velen nog nooit eerder meegemaakt. Gebouwen stortten als kaartenhuizen in elkaar, ravage in de hele stad en overal doden en gewonden. Gerda Oosting, vice-voorzitter van de Stichting Straatkinderen van Kathmandu was ten tijde van de aardbeving net buiten de stad achter op de motor van Temba Sherpa. “Het eerste wat ik dacht was waarom word ik zo raar in mijn hoofd , maar Temba schreeuwde gelijk dat ik op het weiland op de grond moest gaan liggen. Zodra het weer kon zijn we direct teruggereden naar de stad, althans wat daar nog van over was, omdat we erg bezorgd waren over de kinderen in het tehuis. God zij dank waren er onder onze kinderen geen slachtoffers maar het tehuis was flink beschadigd”.
De stichting onder leiding van Lies Vink is na de aardbeving vrijwel direct aan de slag gegaan om een nieuw en aardbevingsbestendig huis te bouwen. Met behulp van een bevriende aannemer uit Kathmandu staat er nu een prachtig nieuw onderkomen dat in mei 2017 feestelijk is geopend. In het tehuis met de prachtige naam Thiom Laura Marinka home verblijven nu 91 kinderen in de leeftijd van 2 tot en met 18 jaar. Vijftien personeelsleden zorgen ervoor dat in het tehuis alles op rolletjes loopt.
Op het moment van mijn bezoek aan het tehuis waren in verband met de schoolvakanties maar rond de dertig kinderen aanwezig. Wat direct opvalt bij binnenkomst is de open en positieve sfeer die zowel personeel en kinderen uitstralen. Iedereen is blij en trots deel uit te maken van het kindertehuis. De kinderen hebben allemaal een groepsslaapkamer verdeeld over jongens en meisjesruimtes en gegroepeerd rond leeftijd. Er zijn ontspanningsruimtes waar kinderen tv kunnen kijken, muziek kunnen maken of kunnen oefenen in dansen.

Op het schoolplein kun je voetballen en natuurlijk moest ik even meedoen. Wat dan opvalt is hoe handig sommige van die jongens zijn met de bal. Er lopen echt talenten tussen. Wat ik begreep is dat voetbal in Nepal steeds populairder wordt en sterk in ontwikkeling is. Misschien iets voor het ICGT 2020?
Om 18.00 uur gaat er een bel en begeven de kleinsten van het tehuis zich naar de eetzaal waar door de drie koks van het tehuis Nepals culinaire trots Dal Bat wordt geserveerd. Witte rijst, een overheerlijk gekruide bonensaus, fantastische kipkluifjes en een scherpe tomatensaus. De kinderen eten zonder bestek maar zijn verdraaid handig in het eten met hun handen met wel overigens de verplichting om na afloop hun handjes keurig te wassen. Opvallend genoeg eten ze ook allemaal hun bordje leeg. Na deze shift komen de grote jongens en meisjes en herhaalt het tafereel zich.
De meeste kinderen van het tehuis zitten op de dichtbijgelegen Jeevan Tara Acedemy een zogenaamde Secondary Modern school. Het is een private school. Bij mijn bezoek aan de school had ik een gesprek met één van de hoofden van de school. Hij vertelde dat hij ontzettend trots was op de resultaten want zijn school behoorde tot de beste tien van de ongeveer 120 scholen in de regio.

Tsjaa en dan loop je als verwende onderwijsman uit Nederland eens door de school heen, dan zie je de kleine klaslokalen, dan hoor je over hoeveel moeite het kost om de juiste boeken voor de kinderen te krijgen en wat ze allemaal moeten doen om grotere hoeveelheden studenten te huisvesten. Het gevolg van veranderende wetgeving. Meer kinderen zullen de komende jaren naar groep 11 en 12 gaan. Dan weet je ook weer hoe bevoorrecht onze kinderen in Nederland zijn.
Deze school beschikt toevallig over goed gekwalificeerde leerkrachten waarvan velen een bachelor of master opleiding hebben gedaan maar vooral ook onderwijsmensen die ondanks primitieve omstandigheden goed onderwijs geven. Temba Sherpa, de leider van het kindertehuis, is in ieder geval heel tevreden over de school en heeft ook regelmatig overleg over de resultaten van zijn kinderen. Die zijn zonder uitzondering goed.
Zo wordt er net als in heel Nepal hard gewerkt aan een betere toekomst voor de kinderen in het tehuis in het bijzonder en Nepal in het algemeen. Meer weten over het werk van de stichting? Ga naar www.straatkinderenvankathmandu.nl

Wat een ervaringen op de eerste dag!! En wat een cultuurschok!! Die eerste rit met Lies, Gerda en Stanny in de taxi naar het ValleyQuesthouse zal ik nooit vergeten.

Ik was nooit eerder in een Aziatisch land of vergelijkbaar werelddeel geweest. Dat verkeer, al die motoren, links rijden en allemaal auto’s recht op me af zien komen, de grote bundels van elektriciteitsdraden en de hobbelige wegen, onvoorstelbaar!!

Daarna de warme ontvangst in het ValleyQuesthouse door Martine en de staf, onze mooie kamer bekijken waarna dezelfde middag ook nog naar het Thiom Laura Marinka Home gingen!!

Geweldig om meteen te ervaren hoe welkom Lies en Gerda waren, alom geknuffel en blije gezichten die riepen: Tjonge, wat een cultuurschok!! “Hello didi Lies, hello didi Gerda!!

Nieuwsgierige gezichtjes voor Stanny en mij en..wie was nu de “godmother” van Amigo??

Wat een fijne ervaring om hem, na drie jaar voor zijn verblijf daar te hebben betaald, nu echt te ontmoeten en vast te mogen houden!!

De weken die volgden waren zo vol mooie en bijzondere ervaringen, dat is eigenlijk niet te beschrijven. Het werken met de kinderen, in de eerste plaats. We hebben 8 nieuwe kinderen zien binnen komen. Wat angstig, voorzichtig en zelfs nog bedelend. Binnen zo’n drie dagen zag je een wezenlijk verschil! Het bedelen was over, de gezichtje werden blij, de oogjes konden weer stralen, ze waren veilig en er werd voor ze gezorgd!!

Maar ook het land, de Stupa’s, de mooie tempels, de kloosters, de rituelen, de winkelstraten en de manier van leven van deze zo warme en oh zo vriendelijke bevolking, die het echt niet zo gemakkelijk heeft. Wat een armoede!!

Wat is het mooi om iets voor dit land en deze kinderen te mogen betekenen. Al is het nog zo weinig, het voelt groots!

Wanneer ik alles zou beschrijven en dat ook goed zou kunnen, dan werd het een dik boek met vele foto’s. Dat gaat niet gebeuren. Wel kan ik het iedereen aanbevelen om een keer in je leven te gaan doen. Het heeft mij erg verrijkt!!

Tot slot: Lies en Gerda, wat doen jullie hier ontzettend mooi werk!

Sinds een aantal jaren sponsor ik Asmita, die vanaf haar 9e jaar in Marinka -home woont. Af en toe hebben we contact via de e-mail of Facebook en als ik in Nepal op bezoek ben. Haar moeder woont in de bergen en kon, wegens geldgebrek, niet meer voor haar en haar broertje zorgen. In vakanties bezoekt ze haar moeder en helpt ze op de boerderij. In april van dit jaar was ik in Nepal voor een trekking in de bergen en heb ik Asmita weer ontmoet. Zij was op dat moment bij haar moeder die dichtbij Pokhara woont. Asmita had een paar weken daarvoor haar examens afgesloten voor klas 10. Temba had een afspraak geregeld in Pokhara, daar zou ik Asmita, haar moeder en haar broer Asik. ontmoeten.

Het was een bijzondere ontmoeting, we wisselden cadeautjes uit en gingen een stukje wandelen langs het meer. Ik was erg geraakt door de dankbaarheid van haar moeder en tegelijkertijd gaf me dat een ongemakkelijk gevoel. Ik de weldoener uit Nederland  die even op bezoek komt met cadeautjes en dan verder gaat op vakantie.

Asmita vertelde dat zij graag wil doorstuderen voor social worker, groepswerker. Ze wil graag met kinderen werken en zij ze, “als ik dan genoeg geld verdien wil ik ook graag kinderen sponseren, zodat ik hun een kans kan geven om naar school te gaan zoals ik ook die kans heb gekregen”. Het ontroerde mij dat Asmita zo blij en dankbaar is met de kans die ze gekregen heeft in Marinka home om zich te ontwikkelen.

Amita’s broer (rechts op de foto) verblijft niet in het Marinka home maar wordt gesponsord voor het betalen van zijn opleiding.