U kunt ons helpen steun ons!! Druk op onderstaande link.
https://tikkie.me/pay/Stvanktmnd/wNrjLLScGovJRfYkCgT1Sv

Kerst staat voor de deur. We vieren het anders, maar maken er het beste van en wensen u en uw familie het allerbeste! 

We hebben een specifieke wens deze kerst, welke alle kinderen op de foto aangaat. Onze lieve Anju en Monaj, onze oudsten. We hebben ze veel veilige en fijne jaren mogen geven, in onze Marinka-familie. En nu.. is het zover, hoewel: daar gaat een deel van onze wens over. Zij hebben de afgelopen drie jaar verzorging en Japans gestudeerd, met goed gevolg! Ook hebben ze een ontzettend goede baan gevonden, als ouderenverzorgers in… Japan. Onze Temba is hier in 2018 in geweest. Hij kent het bedrijf en de baas, onze Anju en Monaj zouden daar verder hun eigen toekomst op kunnen bouwen. Zelfstandig. Ze kunnen eind januari beginnen, is dat niet geweldig? Maar: om veilig en legaal te kunnen werken in Japan, is er nogal wat (duur!) papierwerk nodig. Ook moet er een natuurlijk een vlucht geboekt worden. Als dit allemaal geregeld is, kunnen we onze Anju en Monaj met een gerust gevoel laten uitvliegen. 
Wat is er, op zeer korte termijn, nodig?
€2786,51 per persoon 400.000 Nepalese roepies. Per persoon.

Dus bijna €5600,-

En dat hebben we niet zomaar. Alle giften zijn uitgegeven om te kunnen overleven in hels dure tijden. 

Helpt u Anju en Monaj naar hun droombaan? Zorgt u voor een fantastische start voor ze, van 2021? 
U kunt doneren via onze tikkie-link, of door overschrijving naar onze bankrekening. 

https://tikkie.me/pay/Stvanktmnd/wNrjLLScGovJRfYkCgT1Sv

We hopen er met elkaar voor te kunnen zorgen, dat de toekomst deze twee kanjers toelacht! We’ll keep you posted!

Dan het tweede deel van onze wens.. dat het leven je niet enkel toelacht, is ons welbekend. Dat Corona het leven voor velen enorm moeilijk heeft gemaakt, helaas ook. Op het tweede deel van de foto, zien jullie Anjali en Karuna. Zij, en hun broertje, stonden aan onze poort. Beide ouders zijn hun baan verloren door Corona. Het gezin leeft op straat. De kou neemt toe, de winter is in volle gang. Wij nemen deze drie kinderen heel graag op in onze Marinka familie. Ze zijn nog maar 5, 7 en 11 jaar oud. Geen kind zou op straat moeten leven! Ook voor deze drie lieverds, kunt u een donatie doen. We zullen ze aanmelden bij onze partnerschool, ze onderdak, voeding, kleding en heel veel liefde bieden. Per maand kost ons dat zo’n €75,00 per kind. Doet u een losse donatie? Of wilt u één van deze kinderen financieel adopteren? U zou onze kerstwens laten uitkomen!
Interesse in een adoptie? Neemt u dan contact op via pb. Dan sturen wij u meer informatie. Losse donaties kunnen via dezelfde tikkie link.

https://tikkie.me/pay/Stvanktmnd/wNrjLLScGovJRfYkCgT1Sv

Laat u onze kerstwens uitkomen?

Onze dank is groot.

Lies, Gerda, Temba, Anju, Monaj, Anjali en Karuna🇳🇵.

Een lang gekoesterde wens hebben wij eindelijk ingevuld. Wij zijn Paul (sinds kort gepensioneerd docent) en zijn zoon Marnix (29 jaar en Cios sportopleiding). Met een koffer vol sportartikelen zijn wij afgereisd naar Kathmandu.Basketballen, voetballen, sportkleding, hesjes, pingpong betjes, springtouwen etc. Een deel van de spullen is beschikbaar gesteld door basketbal vereniging Hoofddorp en sponsor acties op het gymnasium Felisenum door leerlingen en docenten.Verder hebben alle genodigden voor mijn pensioenafscheid financiële bijdragen voor het kindertehuis gegeven. Dit geld is daar allemaal terecht gekomen en grotendeels gebruik om sport activiteiten met de kinderen te kunnen doen.
Wij zijn door Lies, Gerda en Sonam (ons sponsor kind) warm onthaald op het vliegveld van Kathmandu. Op de 2 zaterdagen dat wij daar waren en de kinderen niet naar school moesten, zijn er basketbal en voetbal toernooien georganiseerd.Met veel enthousiasme van de kinderen, niet alleen uit het kindertehuis, maar ook van kinderen uit de buurt en van andere kindertehuizen en hun begeleiders. Temba en Pemba hadden al heel veel voorwerk gedaan, waardoor het een goed georganiseerd toernooi werd.Alle complimenten voor hen. Het voetbal toernooi begon al op 8 uur ’s morgens en tot donker (rond 5 uur) werd er fanatiek door gespeeld door de jongens en de meisjes. Een feest om te zien dat er zij er zoveel plezier aan hebben beleefd. En wij dus ook!
Wij hebben ook de gelegenheid gehad overdag, als de kinderen naar school waren, de mooie plekken in Kathmandu te bezoeken. Indrukwekkend en leerzaam. Wat een levendige en chaotische stad. 
Wat wij vooral hebben gezien is dat de kinderen ongelooflijk warm opgroeien en goed worden begeleid. Het is prachtig te zien hoe zij met elkaar omgaan, alle leeftijden op een vrolijke, respectvolle manier. De begeleider zijn ook ontzettend goed en begaan met de kinderen.Het is een rijke ervaring om dit alles met eigen ogen te kunnen zien en te ervaren.
Wij hebben geprobeerd om sportactiviteiten en -faciliteiten met en voor de kinderen op te zetten. Wij hopen natuurlijk oprecht dat dit een aanzet mag zijn om dit vooral voortgezetten. Voor het komende regenseizoen hebben wij in ieder geval de mogelijkheid geboden om ruimte in sportzalen te huren zodat de kinderen daar hun energie kwijt kunnen en plezier aan sport kunnen beleven.
Het was voor mij en voor Marnix een rijke ervaring en ook erg mooi om als vader en zoon deze reis te kunnen maken. 

[:nl]
Lachend kijken ze elkaar aan, Lisanne Kuiper uit Apeldoorn en Nadien Saleh, hoewel gezegend met een Brabantse tongval, afkomstig uit Castricum als ik vraag wat ze meenemen uit Nepal en hun tijd als vrijwilliger Thiom Laura Marinka home. “De lachende gezichten, de dankbaarheid van die kinderen en hun blijheid en vrolijkheid”. “Maar ook”, vult Lisanne aan “ dat je merkt dat mensen in Nepal veel meer in het hier en nu leven en dat je daardoor leert zelf veel meer stil te staan bij wat je aan het doen bent”. “Mensen, maar ook de kinderen, hebben het misschien heel arm maar ze zijn ook rijk van binnen en dat is heel leerzaam om te zien” stelt Nadien wijs vast. “Waarom ik hier ben? Nou eigenlijk heel eenvoudig. Ik wilde na 6 vwo op het Bonhoefferdollege in Castricum geneeskunde studeren maar werd uitgeloot en ja, dan ga je nadenken over wat dan. Nou kende mijn moeder toevallig Gerda Oosting van de stichting straatkinderen van Kathmandu en die bracht me weer in contact met Lies Vink. Na een gesprek was ik aangenomen en mocht ik voor twee maanden naar Nepal”. “Ik zelf hoorde via een vriendin van mijn moeder, die Martine Kok van de Valley Guest House in Kathmandu kende, over het kindertehuis” zegt Lisanne. Ook zij had een gesprek en kon eveneens twee maanden aan de gang. Lisanne heeft vorig jaar haar gymnasium diploma gehaald en had al langer het plan voor een tussenjaar. Direct studeren leek haar niet zo veel.
“Wat we hier vooral doen is spelen met de kinderen. Ze op alle mogelijke manieren op een leuke manier bezighouden en af en toe voetballen met de jongens” zegt Nadien, zelf een verdienstelijk voetballer, met een grote grijns. “Ik kan ze aardig bijbenen”.
“Het is wel even wennen hoor al die kinderen. Ze vragen veel aandacht dus er wordt voortdurend letterlijk en figuurlijk aan je getrokken” vult Lisanne relativerend aan, “maar je krijgt er zoveel voor terug”.
“Wie mij zal bijblijven?” Nadien kijkt een moment bedenkelijk. ”Ik denk Sombadoe. Zijn broertje en zusje zitten hier ook en dat is gewoon zo’n blij jongetje. Daar wordt je zelf heel vrolijk van”.
“Bij mij is dat Chhechi” zegt Lisanne. “Die kwam al vrij snel naar me toe en is heel creatief. Dat is heel leuk om te zien”.
Nadien gaat haar na haar periode als vrijwilliger terug naar Nederland om opnieuw mee te doen met de loting voor geneeskunde terwijl Lisanne na Nepal nog gaat reizen naar Australië en daarna naar Zuidoost Azië. In ieder geval zijn ze Lies en Gerda ontzettend dankbaar dat ze deze twee maanden hebben mogen meemaken. Ook geïnteresseerd om als vrijwilliger aan de gang te gaan? Kijk op de site www.straatkinderenvankathmandu.nl[:]

Op 25 april 2015 trilde de aarde in Kathmandu op een manier zoals de Nepalezen nog nooit eerder hadden meegemaakt. Een verwoestende aardbeving met een kracht van zeker 7,6 op de schaal van Richter trof de stad die al zo gewend is aan aardbevingen. Maar nee, dit hadden velen nog nooit eerder meegemaakt. Gebouwen stortten als kaartenhuizen in elkaar, ravage in de hele stad en overal doden en gewonden. Gerda Oosting, vice-voorzitter van de Stichting Straatkinderen van Kathmandu was ten tijde van de aardbeving net buiten de stad achter op de motor van Temba Sherpa. “Het eerste wat ik dacht was waarom word ik zo raar in mijn hoofd , maar Temba schreeuwde gelijk dat ik op het weiland op de grond moest gaan liggen. Zodra het weer kon zijn we direct teruggereden naar de stad, althans wat daar nog van over was, omdat we erg bezorgd waren over de kinderen in het tehuis. God zij dank waren er onder onze kinderen geen slachtoffers maar het tehuis was flink beschadigd”.
De stichting onder leiding van Lies Vink is na de aardbeving vrijwel direct aan de slag gegaan om een nieuw en aardbevingsbestendig huis te bouwen. Met behulp van een bevriende aannemer uit Kathmandu staat er nu een prachtig nieuw onderkomen dat in mei 2017 feestelijk is geopend. In het tehuis met de prachtige naam Thiom Laura Marinka home verblijven nu 91 kinderen in de leeftijd van 2 tot en met 18 jaar. Vijftien personeelsleden zorgen ervoor dat in het tehuis alles op rolletjes loopt.
Op het moment van mijn bezoek aan het tehuis waren in verband met de schoolvakanties maar rond de dertig kinderen aanwezig. Wat direct opvalt bij binnenkomst is de open en positieve sfeer die zowel personeel en kinderen uitstralen. Iedereen is blij en trots deel uit te maken van het kindertehuis. De kinderen hebben allemaal een groepsslaapkamer verdeeld over jongens en meisjesruimtes en gegroepeerd rond leeftijd. Er zijn ontspanningsruimtes waar kinderen tv kunnen kijken, muziek kunnen maken of kunnen oefenen in dansen.

Op het schoolplein kun je voetballen en natuurlijk moest ik even meedoen. Wat dan opvalt is hoe handig sommige van die jongens zijn met de bal. Er lopen echt talenten tussen. Wat ik begreep is dat voetbal in Nepal steeds populairder wordt en sterk in ontwikkeling is. Misschien iets voor het ICGT 2020?
Om 18.00 uur gaat er een bel en begeven de kleinsten van het tehuis zich naar de eetzaal waar door de drie koks van het tehuis Nepals culinaire trots Dal Bat wordt geserveerd. Witte rijst, een overheerlijk gekruide bonensaus, fantastische kipkluifjes en een scherpe tomatensaus. De kinderen eten zonder bestek maar zijn verdraaid handig in het eten met hun handen met wel overigens de verplichting om na afloop hun handjes keurig te wassen. Opvallend genoeg eten ze ook allemaal hun bordje leeg. Na deze shift komen de grote jongens en meisjes en herhaalt het tafereel zich.
De meeste kinderen van het tehuis zitten op de dichtbijgelegen Jeevan Tara Acedemy een zogenaamde Secondary Modern school. Het is een private school. Bij mijn bezoek aan de school had ik een gesprek met één van de hoofden van de school. Hij vertelde dat hij ontzettend trots was op de resultaten want zijn school behoorde tot de beste tien van de ongeveer 120 scholen in de regio.

Tsjaa en dan loop je als verwende onderwijsman uit Nederland eens door de school heen, dan zie je de kleine klaslokalen, dan hoor je over hoeveel moeite het kost om de juiste boeken voor de kinderen te krijgen en wat ze allemaal moeten doen om grotere hoeveelheden studenten te huisvesten. Het gevolg van veranderende wetgeving. Meer kinderen zullen de komende jaren naar groep 11 en 12 gaan. Dan weet je ook weer hoe bevoorrecht onze kinderen in Nederland zijn.
Deze school beschikt toevallig over goed gekwalificeerde leerkrachten waarvan velen een bachelor of master opleiding hebben gedaan maar vooral ook onderwijsmensen die ondanks primitieve omstandigheden goed onderwijs geven. Temba Sherpa, de leider van het kindertehuis, is in ieder geval heel tevreden over de school en heeft ook regelmatig overleg over de resultaten van zijn kinderen. Die zijn zonder uitzondering goed.
Zo wordt er net als in heel Nepal hard gewerkt aan een betere toekomst voor de kinderen in het tehuis in het bijzonder en Nepal in het algemeen. Meer weten over het werk van de stichting? Ga naar www.straatkinderenvankathmandu.nl

Wat een ervaringen op de eerste dag!! En wat een cultuurschok!! Die eerste rit met Lies, Gerda en Stanny in de taxi naar het ValleyQuesthouse zal ik nooit vergeten.

Ik was nooit eerder in een Aziatisch land of vergelijkbaar werelddeel geweest. Dat verkeer, al die motoren, links rijden en allemaal auto’s recht op me af zien komen, de grote bundels van elektriciteitsdraden en de hobbelige wegen, onvoorstelbaar!!

Daarna de warme ontvangst in het ValleyQuesthouse door Martine en de staf, onze mooie kamer bekijken waarna dezelfde middag ook nog naar het Thiom Laura Marinka Home gingen!!

Geweldig om meteen te ervaren hoe welkom Lies en Gerda waren, alom geknuffel en blije gezichten die riepen: Tjonge, wat een cultuurschok!! “Hello didi Lies, hello didi Gerda!!

Nieuwsgierige gezichtjes voor Stanny en mij en..wie was nu de “godmother” van Amigo??

Wat een fijne ervaring om hem, na drie jaar voor zijn verblijf daar te hebben betaald, nu echt te ontmoeten en vast te mogen houden!!

De weken die volgden waren zo vol mooie en bijzondere ervaringen, dat is eigenlijk niet te beschrijven. Het werken met de kinderen, in de eerste plaats. We hebben 8 nieuwe kinderen zien binnen komen. Wat angstig, voorzichtig en zelfs nog bedelend. Binnen zo’n drie dagen zag je een wezenlijk verschil! Het bedelen was over, de gezichtje werden blij, de oogjes konden weer stralen, ze waren veilig en er werd voor ze gezorgd!!

Maar ook het land, de Stupa’s, de mooie tempels, de kloosters, de rituelen, de winkelstraten en de manier van leven van deze zo warme en oh zo vriendelijke bevolking, die het echt niet zo gemakkelijk heeft. Wat een armoede!!

Wat is het mooi om iets voor dit land en deze kinderen te mogen betekenen. Al is het nog zo weinig, het voelt groots!

Wanneer ik alles zou beschrijven en dat ook goed zou kunnen, dan werd het een dik boek met vele foto’s. Dat gaat niet gebeuren. Wel kan ik het iedereen aanbevelen om een keer in je leven te gaan doen. Het heeft mij erg verrijkt!!

Tot slot: Lies en Gerda, wat doen jullie hier ontzettend mooi werk!